Een belangrijk aspect van ADD is de hyperfocus functie. Een extra vermogen om je volledig te verliezen in iets dat de interesse heeft gewekt. Geen rust kunnen vinden tot het verhoopte eindresultaat is bereikt. Dit resulteert vaak in creatieve uitbarstingen.
De verwachtingen die een ADDer van zich zelf heeft zijn vaak bijzonder hoog, omdat ze gewend zijn overal in te slagen, mits er interesse voor is. Bij interesse zijn zij in staat werkelijk alles te leren. Hierdoor neigt een ADDer zich te overvragen. Bij het doen van iets dat saai is, sturen de hersenen de gedachten automatisch naar meer interessante dingen. Hier kan de ADDer zelf niet altijd iets aan doen. Bij het doen van dingen die niet zo interessant zijn hebben ze daarom altijd het gevoel van onderprestatie.
Het aanzetten van de hyperfocus lukt niet altijd. Hierover ontstaan vervolgens schuldgevoelens en grote onzekerheid. De omgeving roept: "Je kunt het wel maar je wilt niet. Je bent gewoon lui" De ADDer kan hierdoor een negatief beeld van zich zelf creëren. Om deze reden is veel aanmoediging nodig en weinig kritiek. Als laatste vraagt de hyperfocus grote hoeveelheden energie waardoor ADDer sneller moe is en enkele momenten voor zich zelf nodig heeft om de batterijen weer op te laden. Dit zijn momenten dat de ADDer zeer afwezig lijkt en op zich zelf gericht. De ADDer voelt zich op zo'n moment leeg en uitgeblust. Alle voorbij razende gedachten worden één grote witte vlek/wolk en de persoon kan op dat moment slecht keuzes maken of prioriteiten stellen. Als resultaat krijgt men alleen gedaan wat er minimaal van hen verwacht werd Vrouwen vertonen op zo'n moment al snel depressie verschijnselen en mannen neigen ernaar om opstandig en ongeduldig te reageren of iets ondoordachts te roepen.
