De verwachtingen die een ADDer van zichzelf heeft zijn vaak bijzonder hoog, omdat ze gewend zijn overal in te slagen, mits er interesse voor is. Bij interesse zijn zij in staat werkelijk alles te leren. Hierdoor neigt een ADDer zich te overvragen. Bij het doen van iets dat saai is, sturen de hersenen de gedachten automatisch naar meer interessante dingen. Hier kan de ADDer zelf niet altijd iets aan doen. Bij het doen van dingen die niet zo interessant zijn hebben ze daarom altijd het gevoel van onderprestatie.
Het aanzetten van de hyperfocus lukt niet altijd. Hierover ontstaan vervolgens schuldgevoelens en grote onzekerheid. De omgeving roept: "Je kunt het wel maar je wilt niet. Je bent gewoon lui" De ADDer kan hierdoor een negatief beeld van zichzelf creëren. Om deze reden is veel aanmoediging nodig en weinig kritiek. Als laatste vraagt de hyperfocus grote hoeveelheden energie waardoor ADDer sneller moe is en enkele momenten voor zichzelf nodig heeft om de batterijen weer op te laden. Dit zijn momenten dat de ADDer zeer afwezig lijkt en op zichzelf gericht. De ADDer voelt zich op zo'n moment leeg en uitgeblust. Alle voorbijrazende gedachten worden één grote witte vlek/wolk en de persoon kan op dat moment slecht keuzes maken of prioriteiten stellen. Als resultaat krijgt men alleen gedaan wat er minimaal van hen verwacht werd. Vrouwen vertonen op zo'n moment al snel depressie verschijnselen en mannen neigen ernaar om opstandig en ongeduldig te reageren of iets ondoordachts te roepen.
ADD en de liefde